Mobile Photography

On this page you can see some photos captured by me by using Huawei GR5 2017

Sri Dalada Maligawa, Kandy, Sri Lanka

Seethawaka Wet Zone Botanical Garden, Sri Lanka

Just some mosses on a wet brick

Comments

වට්ස්ඇප් ස්ටේටස් ආතල්

වට්ස් ඇප් ඉන්න ඕනෙම කෙනෙක් දන්නවනේ වට්ස් ඇප් ස්ටේටස් ගැන. ඉතින් මේ ස්ටේටස් ෆීචර් එක තියෙන්නේ තමන්ගේ එදිනෙදා විශේෂ අවස්ථාවන් තමන්ගේ යාළුවොත් එක්ක බෙදා හදාගන්නයි. පැය 24කට පස්සේ ඒ දාන දේවල් ස්වයංක්‍රීයව ඉවත් වෙනවා. අපේ කට්ටිය ඉතිං ඕකෙනුත් ආතල් ගන්නවා. සමහර ආතල් වල ආතල් එක තේරෙන්නෙත් නෑ. සමහර ආතල් නම් දාන එකාටත් ආතල් බලන් ඉන්න උන්ටත් ආතල්. සමහර ආතල් දාන එකා සිරා පිට දාන ඒවා, හැබැයි අපිට ආතල්. 1. ඩෙයාර්ස් සාමාන්‍යෙන් නිතරම දකින්න ලැබෙන ආතල් එකක් තමයි ඩෙයාර්ස් වලින් ආතල් ගැනීම. 'පුළුවන් නම් කරපිය මේක' කියන එක ටිකක් නිර්මාණාත්මකව සඳහන් කරලා, මොකාක් හරි බහුබූතයක් එවන එක තමයි ඕවයින් කෙරෙන්නෙ. උදා: ඔබ මගේ යාළුවෙක්නම් පෙරේදා රෑට කෑ ආහාරය නම් කර ස්ටේටස් එකක් දමන්න. ඩෙයාර්ස් එවන උන්ට සහ කරන උන්ට එය ආතල්ය. සමහර වෙලාවට බලන් සිටින අයටද ආතල් ය. දමන ලද ස්ටේටස් එකක් ඩෙයාර් එකක් යැයි තේරුම් ගැනීමට බැරි වීම නම් අප්සට් ය, හැබැයි දාපු එකාට ආතල් ය. මේකනම් ඩෙයාර් එකක් යැයි තේරුම් ගත් විට ආතල් කුඩුය. 2. කෑම ස්ටේටස් කොහේ හෝ ලොකු තැනකට ගොස් ලොකු ලොකු කෑම කන අය, තමන් කන කෑම ලෝකෙට පෙන්වීමට හර

පළමු පෙම කෙතරම් වෙහෙසකර වුවත් ජීවිත ගමන යා යුතුමය. ඒත් ජීවිත ගමන දෙපයින් යාමට නම් අතේ මිටේ යහමින් මුදල් හදල් තිබිය යුතුය. මුදල් සෙවීමට නම් රස කර කර කෑ යුතු නීරස ‘කට්ට’ ගැන සිහිවන විට නම් ජීවිත ගමන නවතා දැමීමටම සිතේ. සිරිතක් ලෙස දවසට තුන් හතර වතාවක් ඒ එකම සිතිවිලි සයුරේ කිමිදෙන මම එදා සිටියේද සිතිවිලි සයුර පතුලේමය. අවුරුදු දෙක තුනක මේ ඒකාකාරී ජීවිතය පිළිබඳව මහත් වෙහෙසට පත් වී සිටි මම කාර්යාලයේ අවුරුදු දහයක් පහළවක් තිස්සේ සේවය කරනා අයට බෙහෙවින්ම අනුකම්පා කළෙමි. එහෙත් ඔවුන් සෑම දෙනාම තමන් ලෝකයේ සිටින ප්‍රීතිමත්ම සේවකයා බව පෙන්වීමට වෑයම් කළහ. මගේ මේ ඒකාකාරී දිවියේ පාළුව කාන්සිය මකන්නට කෙනෙක් තවමත් මට හමු වී නොතිබිණි. මා සේවය කරන අංශයේ තරුණියන් කිහිප දෙනෙකුම සිටියත් ඔවුන් මට පෙනුනේ උපන් කැත වසා ගන්නට ගොස් තවත් කැත වුනු සක්කරවට්ටම් ලෙසිනි. ලස්සන වන්නට කියා ඔවුන් කරනා විච්චූරණ මට ඇල්ලුවේම නැත. කාර්යාලයේ පිළිවෙලකට ඇඳුමක් හඳින, පිළිවෙලකට කොණ්ඩයක් පීරන කෙල්ලක් බෙහෙතකටවත් සොයා ගැනීමට නැත. ඔවුන් දුටුවිට විවිධාකාර හැඟීම් පහළ වුවත් සිත පහන් කරනා ආදරණීය හැඟීමක් නම් ඇති වන්නේ නැත. මමත් මේ කා

“අම්මේ.. මං කැෆේ එකට් යනවා.” දොරවසා දමමින් මම ගේට්ටුව දෙසට ඇවිද ගියෙමි. ‘වැඩි වෙලා ගන්නේ නැතුව එන්න’ අම්මා ගෙතුළ සිට හඬ නගනවා ඇසිණි. පාසලෙන් දුන් පැවරුමකට කරුණු සෙවීමට මට අන්තර්ජාලය භාවිතා කිරීමට සිදු වී තිබුණි. නිවසේ අන්තර්ජාල පහසුකම් තබා පරිගණකයක්වත් නොතිබුණු බැවින් මට ඒ සඳහා ‘නෙට් කැෆේ’ වෙත යාමට සිදු විය. වෙලාව සවස පහ පමණ වී තිබුණු නිසා සිය රැකියා අවසන් කොට නිවෙස් බලා යන සෙනඟින් මං මාවත් පිරී තිබිණි. පාරේ වාහන සංඛ්‍යාව වැඩි නිසාම තදබදය ද තදින්ම තිබිණි. ‘දැන් පැමිණි දුම්රිය’ වෙත කඟවේනුන් සේ දිවයන මිනිසුන්ගෙන් බේරී මම වඩාත් කාර්යබහුල ප්‍රධාන පාරකට පිවිසියෙමි. නගරයේ වූ කලබලකාරී, කාර්යබහුල වටපිටාවට මා බෙහෙවින් අකමැති වූවද එහි ගැවසෙන විවිධාකාර මිනිසුන් නිරීක්ෂණය කීරීමට, ඒ අතරින් ඇවිද යාමට මම ආශා කළෙමි. “මල්ලි.. මල්ලි..” පිටුපසින් ඇසුණු හඬ නිසා මම නැවතී පිටුපස බැලුවෙමි. අවුරුදු තිහකට නොවැඩි වයසක වූ පුද්ගලයෙකු මා පිටුපසින් විය. අළු පැහැති ටි ශර්ට් එකකිනුත් , ඩෙනිම් කලිසමකිනුත් සැරසී උන් ඔහු හිස් වැසුමක් ද පැළඳගෙන සිටියේය. “මල්ලි මේ පාරෙන් අවිස්සාවේල්ල පැත්තට

Search This Blog

දිමාගෙ ලෝකය - Dimà's World